۱۳ آبان ۱۲۹۴؛ ۱۰۵ سال پيش در چنين روزی کلارا آبکار در تهران زاده شد. او هرگز آثارش را به فروش نگذاشت.
پدر و مادر کلارا آبکار از ارمنيان جلفای اصفهان بودند و زود به استعداد دخترشان در دبيرستان پی بردند و در پيشرفت او کوشيدند: "نقش معلمان دلسوز به خصوص معلم نقاشی‌ام مارکار قرابگيان در پيشرفت من بسيار موثر بود".
۲۳ ساله بود که به هنرستان دخترانه راه يافت و نزد استادانی مانند‌هادی‌خان تجويدی و طاهر جوادزاده مينياتور و نزد ميرزاعلی درودی تذهيب را فرا گرفت. او سه سال بعد از وزارت پيشه و هنر گواهينامه درجه يک مينياتورسازی را دريافت کرد و به هنرستان عالی رفت:
"نوعی از نقوش گره را در کتاب‌های هنری ارامنه ديده بودم. وقتی در مسير طولانی دوران هنری با استاد عاليقدر، حسين کاشیتراش، با آنهمه نبوغ آشنا شدم، حيفم آمد که از دريای معرفتش قطره‌ای برنگيرم. بدين ترتيب نزد ايشان شروع به آموختن هنر گره‌چينی يا گره‌سازی (نقش و نگار روی کاشی و چوب) نمودم که الحق کاری بس مشکل و وقت‌گير بود".
۴۰ ساله بود که پس از ۱۴ سال کار و آموزش به استخدام دانشکده هنرهای زيبا درآمد و سه سال بعد از آنجا ليسانس نقاشی در شاخه مينياتور گرفت.
او در تذهيب (کتاب‌آرایی) و مينياتور پيرو سبک گذشتگان به ويژه نگارگران روزگار دودمان صفوی بود و رنگ‌آميزی و خط‌های طبقه‌بندی‌شده را به سبک نقاشی سنتی ايران، بر نگارگری نوين و "پِرسپِکتيو" برتری می‌داد.
کلارا آبکار بيش از ۱۰۰ نگاره ماندگار مانند "انوشیروان و بزرگمهر"، "شکار بهرام"، "یوسف و زلیخا"، "پیرزن و سلطان سنجر" و "تاج پیمان" که نگین‌کاری روی نقره است از خود به جا نهاد و همه را به سازمان ميراث فرهنگی پيشکش کرد.
افزون بر اين او تابلوهای بسیاری در زمینه تذهیب دارد که تذهیب هشت ضلعی او با طرح بته جقه در ميان کارشناسان و علاقه‌مندان شناخته شده است.
۶۲ ساله بود که بازنشسته شد: "برای هنرمندان نبايد بازنشستگی وجود داشته باشد زيرا درست در زمانی که يک هنرمند با دنيايی از تجربه و ذوق در اوج شکوفایی می‌تواند به آفرينش هنری بپردازد، ابلاغ خانه‌نشينی به او می‌دهند".
۷۳ ساله بود که خانه شخصی‌اش را آموزشگاه نگارگری کرد و دو سال پس از آن موزه‌ای به نام او با آثارش در کاخ پيشين سعدآباد گشوده شد.
کلارا آبکار در ۸۰ سالگی در زادگاهش درگذشت.